Rozdział 8

Te piękne oczy wpatrywały się w nią. Widziała tylko je. Troska i miłość w nich była tak piękna… Niestety długo nie mogła się w nie wpatrywać. Zobaczyła rozpacz w nich na widok czegoś, czego sama nie mogła dostrzec, dopóki nie oderwie wzroku od nich. Spojrzała na swój brzuch i ogarnęła ją panika. Ręce, bluzka, spodnie, buty… Wszystko splamione krwią. Jej krwią. Wielka rana poszerzała się na jej oczach. Nagle poczuła, jak coś odpycha ją od właściciela tych niebiańskich oczu. Próbowała za wszelką cenę to powstrzymać. Stawiała się temu całą siłą.

-Musisz wrócić i dokończyć to, co zaczęłaś – powiedział tajemniczy mężczyzna. Jego głos koił jej nerwy.

- Chcę być z tobą. Tylko tu jestem bezpieczna – wydukała, chociaż sprawiło jej to niesamowitą trudność.

- Nie mogę nic więcej dla ciebie zrobić. Nie jesteś tu bezpieczna, a wręcz przeciwnie. To tylko sen, a on zawsze się kończy. Teraz otwórz oczy i szukaj prawdy. Pamiętaj, ona jest najważniejsza. Jeszcze się spotkamy, ale tym razem nie będzie to tylko sen. Obiecuje. Jednak nic z tego nie wyjdzie, jeżeli nie wrócisz do żywych… Proszę cię.

Zrobiła to. Otworzyła oczy i niestety nie zobaczyła właściciela czarnych jak noc tęczówek. Szybko usiadła łapiąc olbrzymi haust powietrza.

- Elizabeth! Dobrze, że już się obudziłaś. Nigdy nie wybaczyłbym sobie, gdybyś umarła na moich oczach – powiedział wystraszony Sebiball.

- Już, już. Doszłam do żywych – uśmiechnęła się do niego zachęcająco. Rozejrzała się po pomieszczeniu, w jakim się znajdowała. Znała je, ze wcześniejszej rozmowy z chłopakiem, ponieważ była w męskiej szatni. Tylko, czemu akurat tu się znalazła? Próbowała wstać, lecz od razu tego pożałowała. Wielki ból w brzuchu wystarczył, aby sobie o wszystkim przypomnieć. Odruchowo spojrzała w jego stronę. Zdziwiła się, gdy nie zauważyła na nim zakrwawionej bluzki. Została jej pozbawiona. Na sobie miała tylko stanik, a cały brzuch oplatał bandaż służący jako opatrunek. Nie było widać na nim żadnej krwi. Ktoś regularnie go zmieniał, albo rana nie była aż tak poważna, jak jej się wydawała. – Od kiedy to znasz się na pierwszej pomocy?

- Znalazłem wskazówki w apteczce. Pominąłem parę punktów, które kazały zawiadomić pogotowie - popatrzał na nią.- Rozumiem, że nie chciałabyś by ktoś o tym wiedział, dlatego przeniosłem cię tutaj. Tu nikt nie chodzi, nie licząc naszych chłopaków, no i oczywiście ciebie.

- Dziękuję. Naprawdę dziękuję. Czy to jest poważne?

- Szybko się goi. Wydaje mi się, że zanim do ciebie dotarłem to było o wiele poważniejsze.

- Dotarłeś do mnie? Jak? I co z Meredith?

- Meredith radzi sobie. Po kolei. Jak do ciebie dotarłem? Właściwie to zasługa twojej przyjaciółki. Jej wersja jest taka, że obudziła się i zobaczyła ciebie. Nie wiedziała, co zrobić i wybiegła z łazienki szukając pomocy. Tak trafiła na mnie, a właściwie nie ona, tylko drzwi. Rozpłakała się i wskazała na ciebie. Miałaś szczęście, że to byłem ja. Jestem pewien, że gdyby nie to, to leżałabyś w szpitalu, a policja już szukałaby sprawcy. Poza tym widzę, że bardziej martwisz się o Meredith, niż o siebie. Niecodzienne zjawisko.

- Ja z tego wyjdę, a ona jest pewnie załamana – powiedziała smutnym tonem.

- Kobieto, przecież to ty miałaś ranę kutą w brzuchu tak głęboką, że mogłaś wykrwawić się na miejscu. Dodatkowo ślady krwi na rękach. Wyglądają, jakbyś tam też miała rany, ale to chyba niemożliwe, gdyż nie ma tam nic, tylko krew. Poza tym, teraz gadasz, że z tego wyjdziesz, ale wcześniej umierałaś! Boisz się o dziewczynę, która przeżyła szok, niż o siebie z o wiele większym problemem. Nie rozumiem cię. Zależy mi na Meredith, nawet nie wiesz jak bardzo, ale bez przesady…

- Co cię z nią łączy? – Zapytała odruchowo. Może nie jest to teraz najlepszy moment, ale ciekawość ma swoją cenę. Nigdy nie lubi czekać.

- Zależy mi na niej, to wszystko.

- Nie, wcale nie. Coś jest między wami. Widzę to w twoich oczach, a one nigdy nie kłamią. Na słowo o niej reagujesz, jak… jak…

- Jak zakochany? – Spytał podnosząc głowę, którą zmieszany wcześniej opuścił. – To odpowiednie słowo.

- Lecz nie jesteś z nią. Dlaczego?

- Ma mnie za przyjaciela. Na początku właśnie dlatego cię męczyłem. Chciałem zwrócić jej uwagę. Udało mi się. Przyszła, żebym odczepił się od ciebie. Powoli, zbliżałem się do niej, aż… Zostaliśmy przyjaciółmi. Niestety, tylko to we mnie widzi. Nie żałuję, cieszę się. Przynajmniej tyle mogę dla niej zrobić.

- Czemu z nią o tym nie porozmawiasz? – Powiedziała po chwili, gdyż zszokowana na moment straciła głos.

- Jak? Nie chcę zniszczyć to, co jest między nami. Mówiąc jej o swoich uczuciach mógłbym wszystko zepsuć.

- To, że tak myślisz, nie znaczy, iż tak się stanie. Co, jeżeli ona także się w tobie podkochuje? Wolisz wszystko zaprzepaścić tylko dlatego, że boisz się z nią porozmawiać? Mogę dać sobie rękę uciąć, że na 100% cię nie zje – uśmiechnęła się od ucha do ucha.

Po chwili oboje wybuchli śmiechem. Nie tylko dlatego, że w jednakowym momencie wyobrazili sobie Meredith jedząca Sebiball`a, ale także z… Wszystkiego. Opanowując się spojrzała jeszcze raz na chłopaka. Jego mięśnie i klatka piersiowa dygotała od nierównego śmiechu, jaki przedzierał mu się przez gardło. Wszelkie uprzedzenia i wątpliwości znikły za sprawą jednej tak krótkiej rozmowy. Nie wiedzieli o sobie nic, a zachowywali się w stosunku do siebie, jak prawdziwi przyjaciele.

            Spojrzała na niego tak, jak każda dziewczyna patrzy na chłopaka. W każdym razie chciała zauważyć go w tym świetle. Niezbyt jej się to udawało, gdyż jej głowę zaprzątały inne myśli. Mimo wszystko dostrzegła kilka zalet w wyglądzie chłopaka, które na pewno przyciągały puste panienki. Oczywiście charakterem również nie grzeszył.

- Nie widzę żadnych przeciwwskazań, abyś był z Meredith. Powiem więcej, będę zaszczycona, jeżeli wybierzecie mnie na stanowisko świadka na waszym ślubie – uśmiechnęła się, gdyż mówiła zgodnie z prawdą. – Och… Zapomniałabym. Nie musicie szukać chrzestną waszego dziecka. Z miłą chęcią rezerwuję tę posadę.

- Chyba zagalopowałaś się za daleko – popatrzał na nią, a kiedy zrozumiał, iż mówi całkiem serio zaśmiał się. – No dobra, niech ci będzie. Oczywiście, jeżeli Meredith się zgodzi.

-Z tym nie będzie żadnego problemu – powiedziała. – A tak w ogóle, to gdzie jest teraz twoja ukochana?

- W pomieszczeniu obok… Z chłopakami.

- Nie wolałbyś siedzieć teraz tam, z nią?

- Po pierwsze, obiecałem jej, że się tobą zaopiekuje. Po drugie chłopaki jakoś nie palą się, aby siedzieć tutaj z tobą, a po trzecie, nawet jeżeli by się zgodzili, to wolałabyś siedzieć teraz z nimi, w staniku… To są jeszcze młode dupki, które podniecają się na widok dużego dekoltu. Jak myślisz, jak zareagowaliby, gdy tylko zobaczyliby cię tak skąpo ubraną? Zwłaszcza, gdy okazuje się, że jesteś naprawdę seksowna. Kto by pomyślał? – Popatrzał na nią podnosząc brew. Zaśmiała się widząc jego minę i rozumiejąc sens jego słów.

- Meredith byłaby zazdrosna słysząc to, co przed chwilą powiedziałeś – uśmiechnęła się. – Dziękuje, za komplement oraz za to, że siedzisz tu ze mną. Jednocześnie zaprzepaszczając swoją szansę na zbliżenie się do Meredith.

- Ja sobie dam radę, ale nie jestem pewien, czy to działa w obie strony.

- Oczywiście, że tak! Przestań. Poboli, poboli i przestanie. Poza tym, sam mówiłeś, że to nie jest takie poważne. Chyba, że czegoś mi nie mówisz, a sądząc po twojej minie tak właśnie jest. O co chodzi?

- Bo widzisz. Chwile wcześniej zanim się obudziłaś to… Pewnie udasz, że zwariowałem, ale… No dobra. Wtedy ty przestałaś oddychać, a twoje serce się zatrzymało. Zacząłem udzielać ci pierwszej pomocy, gdy ty zaczęłaś się wiercić i krzyczeć: „nie!”. Wiem, że to niemożliwe, skoro przez tą chwilę nie żyłaś, ale tak było. Przestałem cię reanimować. Potrząsałem twoim ciałem i krzyczałem twoje imię Wtedy ty po prostu usiadłaś. Jakby nic się wcześniej nie stało.

- Och! – Powiedziała zdziwiona i przypomniała sobie słowa mężczyzny. „(…) jeżeli nie wrócisz do żywych.” Ona nie żyła. Naprawdę przez chwilę umarła. Zmieszana uniosła lekko kąciki ust, co wyglądało strasznie sztucznie.

            Nagle drzwi się otworzyły, a zmieszany chłopak wpadł do szatni, gdzie siedzieli. Ten sam, który w dniu rozmowy Sebastiana i Elizabeth udawał kozaka. Teraz na jego twarzy widać było strach i zmieszanie. Spojrzał na dziewczynę, a jego oczy na chwile zabłysły. Jednak ten zapał prysł równie szybko, jak się pojawił.

- Ta dziewczyna… Meredith…

- Co z nią? – Zapytali jednocześnie Sebiball i Elizabeth.

- Ona zaczęła mówić nie swoim głosem i krzyczeć. Uderzając pięścią w szafkę wygniotła wielką dziurę. Krzyczała coś, że chce cię zabić – wskazał palcem na dziewczynę.

- Idę do niej – ruszyła w stronę drzwi, ale zanim zdążyła wyjść dostała jakąś koszulką po głowie. Odwróciła się i zobaczyła Sebastiana, który zamykał szafkę.

- Chyba nie pójdziesz tam w staniku – zaśmiał się.

- Dzięki – szybkim ruchem ubrała na siebie za dużą koszulkę i poszła w stronę tłumu. Stłumiła swój śmiech, gdyż chłopaki uciekli z szatni, w której pozostała Meredith. Musiała przedzierać się pomiędzy nimi, co nie było takie łatwe. Przed wejściem do środka związała swoje ciemnobrązowe włosy, które były aktualnie posklejane krwią, przez co ich kolor graniczył z czerwienią.

            Weszła do środka, a pusty wzrok Meredith od razu skierowany był na nią.

- Czemu tak bardzo chcesz, żebym nie pamiętała i za wszelką cenę nie pozwalasz mi dowiedzieć się wszystkiego? Co się stało, że nie mogę pamiętać?

- Tego nigdy się nie dowiesz. Nigdy… prędzej zginiesz!

- A ostatnia moją wolą będzie, że chce pamiętać! – Krzyczała.- Zobaczysz dowiem się prawdy! A ty zginiesz! Znajdę cię i zabiję!

W tym momencie do pokoju wszedł Sebiball. Słyszał, jak krzyczała. Niestety, właśnie w momencie jego wejścia śmiech Mikela ucichł i zmienił się w łkanie Meredith. Gdy Elizabeth usłyszała, że to z powrotem ona, podbiegła do niej i ją przytuliła.

- Spokojnie. Zabijemy go. Przestanie cię nawiedzać. A teraz wypłacz się.- pocieszała przyjaciółkę. – Spokojnie, będę przy tobie.

- Kogo zabijecie? Co tu się dzieję? – Dopytywał się Sebiball. – Powiesz mi?

- Chciałabym, ale nie mogę. Nie chcę, aby wykorzystał to przeciwko mnie. Naprawdę mi przykro.

- Mi również – popatrzał na nią.- No przestań! Przecież dobrze wiesz, że nikt mi nic nie zrobi.

- Nie wiesz, co on potrafi…

- To mi powiedz!.

- To nie takie proste, jak myślisz – powiedziała Elizabeth. - Pozwól, że wezmę ją do domu. Jest cała roztrzęsiona.

- Dobrze. Pamiętaj, jak zechcesz to możesz mi o wszystkim powiedzieć.

- Dziękuję – pomogła wstać Meredith i zaczęły kierować się do drzwi.- Za wszystko - wyszły i poszły do domu.

____________________________________________

Hej Kochani! Rozdział dodany szybciej niż miał  być, gdyż jadę na wakacje nad nasze Morze ;D. Nie spodziewajcie się nowego rozdziału szybciej niż 12 sierpnia :). Oczywiście, nadal możecie do mnie pisać na e-mail. Najlepiej na: kalab177@gmail.com . Odpisze pewnie jeszcze tego samego dnia :). Przy okazji chciałabym wam życzeń dobrej pogody na waszych wyjazdach i w aktualnym miejscu pobytu. Buziaczki ;***