Rozdział 7

            Elizabeth siedziała na pomoście, mocząc nogi w pięknej, błękitnej wodzie. Czuła się wolna. Wiatr rozwiewał jej włosy, a czasami podwiewał jej sukienkę. Śmiała się swoim najszczerszym śmiechem. Za chwile dołączyła do niej Meredith z jakimś chłopakiem… Nie przedstawił się. Elizabeth wstała, chcąc przyjrzeć się mężczyźnie. Widziała tylko jego spojrzenie. Było strasznie zimne, nie miało żadnej skruchy. Za chwilę ta osoba wrzuciła ją do wody. Słyszała tylko złowieszczy śmiech mężczyzny i histeryczny krzyk kogoś innego. Widziała jak skakał po nią do wody. Podpłynął do niej. Nie mógł jej wyłowić, a Elizabeth nie potrafiła płynąć do góry. Jakby coś ciągnęło ją na dół. Mężczyzna objął ją w pasie i przybliżył twarz do jej twarzy. Zobaczyła jeszcze tylko jego spojrzenie. Te, które miała zapamiętać do końca życia…

            Dziewczyna obudziła się wystraszona. To tylko sen powtarzała, to tylko sen. Usiadła, opierając się o ścianę przy łóżku. Ale był taki realistyczny. Skuliła się i złapała swoje nogi. Te spojrzenia… Ona je znała. To nie był zwykły sen. Ach… Ten wzrok pełen miłości i troski. Na samo wspomnienie robiło jej się ciepło w serduszku. Odwrotnym uczuciem darzyła pierwszego mężczyznę. Czuła strach przed nim, a nawet obrzydzenie. Tylko, kim oni byli i co znaczył ten sen?

Wiedziała, że już nie zaśnie. Miała jeszcze 3 godziny do pobudki. Postanowiła bezszelestnie wstać i zamknąć się w pokoju obok. Złapała pod rękę swojego netbooka i ładowarkę do niego. Poszła szybko do owego miejsca. Możliwie jak najciszej wystukała na klawiaturze w google „stworzenia nadprzyrodzone”. W ciągu paru sekund wyskoczyło jej 212 000 wyników. Na 1 stronie nie znalazła nic przydatnego, postanowiła wymyślić inną fazę…Tylko, jaką? O tak… „lista magicznych stworzeń”. Otworzyła pierwszy link, który wydawał jej się słuszny. Zobaczyła nazwy i opisy stworzeń, o których nie miała nawet pojęcia. Przeczytała jednak informacje o wszystkich. Wszystko mogło być przydatne. Niestety, nadal nie wiedziała, kim może być osoba, która ją prześladuje. Nawet nie miała pojęcia, czy przypadkiem nie sugeruje się książkami przeczytanymi w dzieciństwie. Jednak, wpadła na inny pomysł…

            Złapała kartkę z jej pamiętnika i zrobiła tak zwaną „odbitkę”. Ołówkiem przejechała po całej kartce, bo wiedziała, że w miejscu wgnieceń po np. długopisie zostawało wgłębienie, które zajmował teraz ołówek. Niestety, pomysł był dobry, gdyby tylko było coś istotniejszego napisane niż „le tajemnic”. Po pierwsze, jakich? Mogła się tylko domyślić, że chodziło o coś istotnego.

            Musiała sobie poskładać wszystko do kupy. Jeżeli Sebiball mówił prawdę to zakochana był w jakimś Jeremim. On zniknął dzień przed jej „wypadkiem”. Podejrzewała, że te wydarzenia są ze sobą powiązane. On zniknął, a ona nie pamięta… Scena jak z jakiegoś dramatu. Ciekawe tylko jak się skończy.

            Siedziała na krześle, a jedyne światło, jakie było w pokoju to te od monitora netbooka.. Zamyślona nie zauważyła jak upłynęło sporo czasu. Z przemyśleń obudził ją straszny krzyk. Przez chwile się nie przejęła, a potem zdała sobie sprawę, że to z pokoju, gdzie spała Meredith. Pobiegła tam szybko i tylko przed oczami mrugnął jej czarny cień. Uciekł przed nią? Podbiegła do swojej przyjaciółki.

- Nic ci nie jest? – Zapytała lekko zdyszana. Jeszcze nigdy tak szybko nie biegła. Potrząsała nią. – Meredith, pytam czy nic ci nie jest?!

- Chyba nic… Kim on był?! – Zapytała lekko podenerwowana.

- Nie wiem, nie mam pojęcia. Czy on…- to musiał być mężczyzna. Meredith to potwierdziła.- mówił coś? Cokolwiek?

- Gadał, że jestem piękną dziewczyną oraz, że nie chce mnie skrzywdzić, ale musi. Na koniec dodał, żebym przekazała ci wiadomość – nagle Meredith zaczęła mówić nie swoim głosem.- To jeszcze nie koniec. Nie chciałaś słuchać ostrzeżeń, to teraz pożałujesz – zaczęła się śmiać. Nie swoim delikatnym śmiechem, lecz… tak. Śmiechem z jej snu.

- Meredith! Co się z tobą dzieje? - Nagle śmiech ustąpił miejsca histerycznemu płaczu Meredith.

- Ja nie chciałam. To nie mówiłam ja, lecz ktoś przeze mnie. Nie mogłam nic na to poradzić. To samo wychodziło z moich ust. Elizabeth, co się dzieje?

- Nie wiem. Naprawdę nie wiem… Proszę nie płacz już. Niedługo idziemy do szkoły. Jak ty będziesz wyglądała z opuchniętymi oczami? – Te słowa zadziałały na dziewczynę uspokajająco. Coraz rzadziej pochlipywała. Najgorsze było to, że ona nie wiedziała, co ma zrobić. Skoro on zawładną Meredith mógł zrobić teraz wszystko, a także wiedział wszystko. No to mam kłopoty pomyślała.

***

            Elizabeth nie odstępowała Meredith na krok. Nie wiedziała, co „on” planuje. Chciałby, aby ona nie dopatrywała się przeszłości. Niestety, Elizabeth nie mogła tak żyć. Nie bała się go, ale o swoją przyjaciółkę owszem. Wiedział, że trafił ją w słaby punkt. Musiała powstrzymać całe zło.

            Na lekcji biologii Elizabeth rozmyślała o wszystkim, a notatki do tematu nie zamierzała notować. Bazgrała coś na ostatniej stronie zeszytu. Nie potrafiła skupić się nad tym, co mówił nauczyciel. Nie zauważyła nawet, jak zadał jej pytanie. Ocknęła się, gdy ktoś szturchnął ją z tyłu.

- Odpowiesz na moje pytanie? – Dopytywał się belfer.

- A mógłby profesor je powtórzyć?

- Podaj definicje słów endokrynologia, gruczoł dokrewny i hormon – powiedział z uśmiechem profesor. – No już, wykaż się swoją wiedzą.

- Nie wiem – odpowiedziała od razu, co było prawdą. Nie miała pojęcia, o czym mówił. Nie wiedziała prawie nic o sobie, a co dopiero o jakiś gruczołach. – Nie wiem. Nie pamiętam.

- Ludzkość spada na psy. Naprawdę – nauczyciel chyba liczył, że Elizabeth poratuje go swoją wiedzą. Jednak ona nie wiedziała nic o tym. Z wielkim rozczarowaniem usiadł na krześle, przed swoim biurkiem i kazał klasie czytać jakiś temat w podręczniku.

            Czemu „on” zniknął, kiedy Elizabeth pokazała się w pokoju? To pytanie dręczyło ją. Czy bał się, żeby ona go zobaczyła? Kim jest? A może uciekł przed nią? Kto mógłby być tą osobą? Czemu tak bardzo starał się zatuszować przeszłość?

            Dzwonek przerwał jej myślenie. Popatrzała się na przyjaciółkę, która nawet nie zabrała książek, tylko zostawiła je i wybiegła z klasy. Złapała szybko swoje rzeczy, oraz te przyjaciółki i szybko poszła, aby dogonić Meredith, która zachowywała się bardzo dziwnie. Uciekała przed nią. Elizabeth musiała biec, by dorównać kroku dziewczynie. To wszystko się działo przez nią. Szkoda tylko, że nie wiedziała, do czego zdolny jest „on”.

Meredith weszła do damskiej łazienki i zamknęła się w jednej z toalet. Były same w tym pomieszczeniu. Elizabeth ledwo dyszała, a po dziewczynie nie widać było ani cienia zmęczenia. Dziwne, zwykle to ona była lepsza ze sportu.

- Mery… nic ci nie jest? Proszę cię, powiedz coś –dopytywała się Elizabeth. Nikt jej nie odpowiedział. Usłyszała tylko jakiś szelest, zgrzyt i huk. Potem nastąpiła chwila ciszy, która bolała bardziej niż cokolwiek innego. Nagle zamek w drzwiach się przekręcił, a drzwi się otworzyły. W nich stała Meredith, a ręku miała nic innego, a nóż.. Zaczęła iść w jej stronę. – Meredith nie! Rzuć ten nóż! Proszę cię- w odpowiedzi usłyszała głośny śmiech i słowa:

- Trzeba było pomyśleć o tym zanim ze mną zadarłaś.

- To znowu ty… Boisz się pokazać, że wykorzystujesz ciało niewinnej dziewczyny?

- Jej nie zaatakujesz. Mi się nic nie stanie… nawet rąk nie będę musiał brudzić – znowu zaśmiał się.

- Nie wiesz, co zrobię – popatrzała na nią, a raczej na niego w ciele Meredith. Była coraz bliżej jej. – Może byś się przedstawił? Wiesz, chciałabym wiedzieć, przez kogo zostałam zamordowana – prowokowała go. Oczywiście, nie miała zamiaru dać się zabić… Nie bez walki.

- Mikel. To jest imię twojego mordercy.

- A coś więcej o sobie mi nie powiesz, Mikel? Kim jesteś? Psychopatą, mordercą, Frankensteinem?

- Każdym po trochu. Teraz chcę cię zabić… - Meredith była już strasznie blisko Elizabeth. Jeszcze trzy kroki, a zasięg jej ręki będzie na tyle bliski, że będzie mogła dźgnąć ją nożem…

- Mikel przestań! Chcesz ze mną walczyć, to pokaż się. Nie wykorzystuj innych…

            W tym momencie Meredith podeszła na tyle blisko Elizabeth, że mogła spokojnie dźgnąć ją nożem. Jednak ona nic nie zrobiła, tylko zatrzymała się. Przez chwilę dziewczyna myślała, że odpuścił. Nadal jednak miała oczy szeroko otwarte. Czekała, aż się doczekała. Meredith rzuciła się na nią z krzykiem. Uchyliła się, ale nie wystarczająco. Jej ramię zostało rozcięte. Natychmiast krew zabarwiła jej ubranie. Kolejny cios i kolejna rana. Kiedy ból ogłuszył dziewczynę poczuła, jak ostrze wbija jej się w brzuch. Zwinęła się z bólu i ryknęła z wściekłości. Osunęła się na podłogę. Wyciągnęła nóż z brzucha i złapała za ostrze. Nie powinna usuwać broni, ale ona raniła ją mocniej. Wypalała ją. Teraz poczuła ulgę. Trzymając, za ostrze przecięła sobie wnętrze ręki, ale nawet się tym nie przejęła. Poruszała wargami tak, jakby chciała coś powiedzieć. Wtedy Meredith, a raczej Mikel nachylił się nad nią i powiedział:

-Jakieś ostatnie słowa, kochanie?

- Tylko trzy. IDŹ DO DIABŁA! – Krzyknęła i zamachnęła się tak, że trafiła rękojeścią w głowę dziewczyny.

Osiągnęła zamierzony efekt. Meredith bezwładnie opadła na podłogę. Nic jej nie będzie. Nie jej. Potrzebuje apteczki. Nie, lekarza. Z takimi ranami długo nie przetrwa. Wykrwawi się nim ktokolwiek zdąży ją znaleźć. Taki miał najwyraźniej być jej koniec. Tu, w damskiej łazience, na twardej posadzce. Jeszcze raz rozejrzała się dookoła. Wzrok zatrzymała na przyjaciółce. No cóż, przynajmniej ona będzie miała spokój. Nikt nie będzie jej mącić w głowie. Pomyśleć, że nic by się nie stało, jakby odpuściła i nie szukała prawdy.

- Zabiję cię! Zobaczysz… Znajdę sposób. Jak nie w tym, to w innym życiu – wypowiedziała w stronę Mikela.

            Stała się senna. Zmęczona całym tym zamieszaniem wypuściła z ręki nóż, który nadal trzymała w ręce i położyła rękę na ranę. Nie poczuła nawet bólu. Aż tak ze mną źle, że już nawet nic nie czuję… Wyczerpana zamknęła powieki.

_________________________________________________________

 Hej kochani! Dziękuję za wszystkie tak serdeczne komentarze. Nawet nie wiecie, jak wiele to dla mnie znaczy. Jedna wasza opinia daje mi takiego powera na pisanie kolejnych rozdziałów, że sami nie zdajecie sobie sprawy. Jeżeli sami piszecie blogi to oczywiście wiecie o czym mówię. Chciałabym serdecznie podziękować wszystkim czytającym, jak i wspierających mnie. Jeżeli piszecie blogi, to informujcie mnie o nich. Z chęcią zagłębie się w wasze historię. Mam nadzieje, że rozdział będzie się wam podobał :).