Rozdział 9 część I

            Elizabeth trzymając w ręku kubek gorącej kawy próbowała odsapnąć po nieprzespanej nocy. Na początku z trudem, ale zasnęła, lecz potem została obudzona. To była po prostu jej wymarzona pobudka. Każdy chciałby zostać obudzony z nożem przy gardle przez Meredith-Mikela. Gdyby przyjaciółka wykonała dostatecznie szybki ruch, pewnie nie byłoby jej tu. Zawahała się, a to wystarczyło. Wyrwała jej z ręki broń i unieruchomiła dziewczynę. Już po paru chwilach w jej objęciach była płacząca Meredith. Gdy się zwierzała to mówiła, że boli. Każdy ruch boli tak, jakby rozsadzało czaszkę. Elizabeth nie wiedziała, ile jeszcze dziewczyna da radę wytrzymać.

            Teraz miała spokój. Mogła spokojnie pomyśleć o tym wszystkim, gdyż niebieskooka spała. Nic na razie nie przeszkodziło jej w tym. Elizabeth poszła spokojnym i jak najcichszym krokiem do łazienki. O dziwo, nie przeszkadzała jej gorąca woda, jaką nastawiła. Kabina od razu pokryła się parą, która posłużyła dziewczynie jako notatnik. Zaczęła pisać po ścianach wszystko. Od tego co pamiętała, do tego czego domyślała się.

Elizabeth Merwil

Wiek: 17 (za 26 dni 18)

 Pochodzenie: Magic City

Intencja: Dowiedzenie sie calej prawy!

Rodzicami NIE SA Dick i Margaret

Wie cos, co nie powinna!

Meredith Lores

Wiek: 18

Pochodzenie: Magic City

Intencja: Wierna przyjaciółka, cierpi przez przyjazn

Nawiedzana przez Mikela przez nia

Mikel

Wiek: nieznany

Pochodzenie: nieznane

Intencje: Zabicie Elizabeth

Powod: nieznany

Ma potezna moc

Chce za wszelka cene zabic Elizabeth

Nieświadomie zaczęła opisywać również kogoś…

Wiek: 958

Pochodzenie: nieznane

Intencje: nieznane

Blondyn o ciemnobrazowych teczowkach, krwiozercza bestia,

Wie o tobie wszystko!

Za wszelka cene odnalezc, a pomoc w tym szukac wszedzie!

            Ocknęła się z transu, bo tak to można nazwać. Przypatrzyła się temu, co napisała. Zatrzymała swój wzrok na ostatnim opisie. Kim on jest? Skąd go znam? Gdy tylko skończyła czytać opis numer cztery on rozpłynął się po ścianie kabiny. Zamrugała kilka razy niedowierzając i wyszła spod prysznica. Ubrała się w jeansy i bluzę, a mokre, ciemnobrązowe włosy upięła w wysokiego koka.

            Zamyślona wyszła z łazienki i nieświadomie wpadła na Meredith, która w ręku trzymała kubek z gorącą kawą. Cała zawartość wylała się na Elizabeth.

- O Boże! Przepraszam… - Meredith ze zmartwieniem w oczach patrzała na przyjaciółkę. Gdy zauważyła, że ta stoi nieruchomo przed nią wrzasnęła. - Elizabeth oparzyłam cię gorącą kawą!

- Sorki, zamyśliłam się. Coś mówiłaś? – Popatrzała na nią ze spokojem. Jakby nic się nie wydarzyło. Naprawdę się zamyśliła na tyle mocno, że nie słyszała, co dziewczyna do niej mówiła.

- To, że oparzyłam się wrzątkiem, a ty nie reagujesz. Zobacz – wskazała mokre plamy, które widniały na prawie całym ubraniu dziewczyny.

- Przestań, to wcale nie jest gorące. Dotknij – podniosła nogę wyżej w zachęcającym geście. Gdy Meredith dotknęła owego miejsca odskoczyła dalej.

- Auć! Żarty sobie stroisz, przecież to jest gorące! – Krzyknęła i podmuchała na swoją czerwoną rękę.

- Jakim cudem. To jest zimne, popatrz – Elizabeth dotknęła ręką oparzonego miejsca i przytrzymała ją w tym miejscu przez chwilę. Potem z trudem podwinęła nogawkę, a na jej skórze nie było śladu po najmniejszym oparzeniu. – Widzisz, przesadzasz. Nic się nie stało.

- Ja przesadzam ? To ty… - Już chciała się kłócić, gdy na całe mieszkanie rozbrzmiał dźwięk telefonu komórkowego Meredith.

            Obydwie jednocześnie spojrzały w jego kierunku. Wymieniły się porozumiewawczym wzrokiem i jak jeden mąż ruszyły w stronę przedmiotu. Elizabeth zwinnie wyminęła dziewczynę i złapała telefon. Na wyświetlaczu dojrzała znajome imię. Z uśmiechem odebrała telefon.

- Cześć kochasiu. Tu osobista drużba Meredith. Mam już szykować wieczór panieński? – Zaśmiała się i popatrzała się na przyjaciółkę. Gdyby wzrok mógł zabić ona leżałaby już martwa.

- O hej, Elizabeth. Jak zdrówko? – Usłyszała w telefonie lekko zdziwiony głos Sebiball`a.

- Tak, wiem. Nie dzwonisz po to, by rozmawiać ze mną. Już daję ci ją – uśmiechnęła się i podała Meredith telefon. Tej po chwili wraz twarzy się zmienił i zrobiła się radosna, jak nigdy dotąd.

            Elizabeth, gdy tylko na nią popatrzała już miała pewność, że ona także się kocha skrycie w Sebastianie. Jakby inaczej wytłumaczył tu uśmiechanie się i śmianie nerwowo do telefonu? To tylko i wyłącznie miłość. Zaczęła skrycie zazdrościć przyjaciółce. Ona nigdy nie pozna smaku prawdziwej miłości, albo nie zobaczy swojego ukochanego…

            Usiadła na fotel i zaczęła podsłuchiwać rozmowę. O dziwo, słyszała wszystko, co mówił chłopak. Pewnie spowodowane było to tym, że telefon miał za głośno ustawioną „Głośność rozmowy”.

- Może w takim razie spotkamy się dzisiaj? – Zaproponował chłopak, a Elizabeth podskoczyła z radości. W końcu zrobił jakiś krok. Gdy dziewczyna na nią spojrzała zaczęła energicznie kiwać głową. W myślach błagała „Zgódź się, zgódź się!”

- Oczywiście – Meredith się uśmiechnęła się od ucha do ucha.

- To w takim razie, do zobaczenia. Przyjadę po ciebie o 19 – powiedział z nieukrywaną radością i ulgą.

- Dobrze. To pa – rozłączyła się i stała z telefonem jeszcze przez dobrą chwilę. – Umówił się ze mną? Naprawdę to zrobił?

- Tak, tak, tak! – Krzyknęła podekscytowana Elizabeth i rozwiała wszystkie wątpliwości dziewczyny. No może poza jedną…

- Jak ja się ubiorę? – Po chwili radości musiało paść to pytanie.

- Daj spokój, znajdziemy coś. Pomogę ci i będzie idealnie – uspokoiła ją przyjaciółka i pociągnęła w stronę garderoby dziewczyny, która w rzeczywistości była tylko zwykła szafą.

            Zaczęły przebierać wszystkie ubrania, co skończyło się tym, że wszystko zostało wywalone na ziemie. Jednak znalazły to, co szukały. Piękna, błękitna sukienka z falbankami i wstążką zawiązaną w kokardkę stanowiła idealną kreację na dzisiejszy wieczór. Meredith miała wątpliwości, lecz nie chciała psuć tego wszystkiego.

            Po wybraniu, ubraniu i odpowiedniemu wyszykowaniu sukienki przyszła pora na makijaż. Elizabeth posadziła Meredith na krześle i mimo tego, że nie miała zbytnio doświadczenia w takich rzeczach, to wszystko wyszło idealnie. Pewnie dlatego, iż niebieskooka nie potrzebuje wielu zabiegów by być piękną. Nałożyła jej na rzęsy tusz i podkreśliła oko malując je czarną kredką. Pomalowała jej usta szminką w kolorze lekkiego różu, co sprawiało, że chciałoby się je bez przerwy całować. Oczywiście, jeżeli ktoś jest chłopakiem. Na policzki nałożyła różu, przez co wyglądało, że dziewczyna cały czas się rumieni. Wyglądała bosko!

            Długo zastanawiając się nad odpowiednią fryzurą dla dziewczyny upięła jej włosy w koka, aby jej piękną twarz byłoby widać z daleka. Z każdej strony odstawały jej dwa, zbłąkane kosmyki, co wcale nie psuło efektu, lecz jeszcze bardziej piękniało dziewczynę.

            Gdy skończyły wszystkie zabiegi Meredith ubrana w 10-centymetrowe szpilki niecierpliwie czekała na przyjazd Sebiball`a. Chodziła w kółko, a Elizabeth widząc jej zachowanie nie mogła powstrzymać się ze śmiechu. Nie pamięta swoich randek, jeżeli w ogóle jakieś miała, ale tak się na pewno nie zachowywała.

            Od całej męki i stresu niebieskookiej wybawił ją dzwonek do drzwi. Pobiegła do nich, chodź w tych szpilkach to nie był szybki bieg. Elizabeth wstała i przyglądała się całej sytuacji. Dziewczyna otworzyła drzwi.

- Hej. Ślicznie wyglądasz – powiedział po dłuższej chwili. Widać było, że zamurował go jej wygląd. Podał jej bukiet z pięknych, czerwonych róż. – Proszę, to dla ciebie.

- Och, dziękuję! Za komplement i za te piękne kwiaty – powiedziała i pocałowała go w policzek. Chłopak zarumieniła się na ten czyn. Elizabeth zaśmiała się widząc to i wyszła ze swojej „kryjówki”.

-Dobra gołąbeczki, spadajcie. – Zabrała od Meredith kwiatu i padała jej torebeczkę na ramię. Wypchnęła ją z domu i przed zamknięciem drzwi jeszcze powiedziała: - Miłej zabawy!

            Zaniosła bukiet do kuchni i wstawiła go do wazonu z wodą. Została sama. Wreszcie! Teraz zostało dowiedzieć się, o kim jest ten opis, który napisała w trakcie prysznicu. Ma na to całą noc… 

 ___________________________________________

Hej kochani! Dziękuje za miłe komentarze. To dzięki wam piszę to wszystko :). Ten rozdział podzieliłam na dwie części. Oto jej pierwsza. Druga pojawi się, kiedy tylko ją napiszę. Przy okazji przepraszam, za wszystkie błędy. Pozdrawiam ; *** 

Jeżeli można, to ten rozdział dedykuje mojemu słodkiemu Mapetowi - Kasi. Dziękuje, że ze mną wytrzymujesz :***

Kalab17